OK, ik ga ervoor! Met schrik tot op het
bot, maar ik moet. We hebben ondertussen een arts gevonden die me wil
begeleiden. Omdat de therapie een goede opvolging vraagt moesten we op zoek
naar een arts in België die ons wilde opvolgen. Omdat de combinatietherapie
voor centrale reuscelgranulomen in België nog nooit is voorgeschreven, komen we
terecht bij een arts die het zware middel, Interferon gewend is en weet wat het
met een mens doet. Zo komen we opnieuw terecht in Aalst, wel bij een andere arts.
Mijn bloed is vorige consultatie genomen en
er zijn een heleboel waarden in kaart gebracht om te kijken wat de start is van
mijn bloed. Mijn lever/nier/witte en rode bloedcellen en bloedplaatjes moeten
in de gaten gehouden worden. Waarschijnlijk nog een aantal dingen maar dit is
wat ik onthouden heb.
Maar goed, het is 10 augustus en vandaag
krijg ik mijn eerste twee spuiten. Om 10 uur ’s ochtends. Eerst de Pegasys,
daarna probeer ik zelf de Miacalcic.
Oei, het lukt niet om die spuit in me te prikken? Oei, mama zal het dan
voorlopig moeten doen. Het lukt me wel om zelf in te spuiten (wat overigens
echt wel zeer doet!) maar de naald in mijn buik brengen was dus niet gelukt.
OH neeeeee, het is namiddag en ik ben
zooooo ziek. Help ik hang met het hoofd boven de pot en moet vanaf dan heel de
tijd overgeven. Ik wil eigenlijk al stoppen. Wat een rotgevoel als je weet dat
je er iets aan kan doen. Als je ziek bent heb je zoiets van ‘damn waarom ik
weer’ maar met die spuiten, je moet die zelf zetten, dus ik had al geen zin
meer om die de volgende dag te steken. IK HEB ECHT GEEN ZIN OM WEER ZIEK TE
ZIJN!!! En als ik die spuit niet steek heb ik goeie kans dat ik me morgen weer
beter voel!
Zo denk ik er althans over terwijl ik boven
de pot of de emmer hang.
Mama en papa relativeren het en zeggen dat
het wel beter zal worden. Maar zijn moeten niet overgeven! Pffff!
Paracetamol en motilium en ik probeer te
slapen. Helaas lukt dat niet echt deftig. Pfffff!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten