1996 - 2001

In 1996 (ik was 7) werd er iets van tussen mijn tanden gehaald door de tandarts. Uit het biopt zou blijken centraal reuscelgranuloom.
Maar dat weten wij pas sinds 2011, na het opvragen van alle documentatie.
Ons werd altijd gezegd dat het iets onschuldig was.
In 1997 was het terug, omdat mijn mama elke dag keek, zag ze snel of het terug was.
We waren er altijd vroeg bij, de grootte was ongeveer een erwt. De tandarts heeft dit opnieuw verwijderd.
Het kwam nog twee keer terug en werd verwijderd door een andere arts in het ziekenhuis.
Telkens onder locale verdoving werd er in mijn mond gesneden. Mijn mama mocht er telkens bij zijn.
Er werd mij wederom verteld dat het zeker niet terug zou komen.
Het kwam opnieuw terug en we werden door verwezen naar een andere tandarts. Zij sneedt dit in haar praktijk weg,
maar klaagde in het verslag naar de huisarts dat ik een lastig kind was.
Wat wil je, dit was de 4de keer dat hetzelfde gezwel werd weggehaald terwijl ik wekker was. Ik was nog geen 10 jaar...
Het kwam weer terug, we werden naar Brugge verwezen,
maar deze artsen hadden ons slecht behandeld op het eerste consult, dus ik wou niet terug!
Hijzou het er snel eens uitsnijden en het zou ZEKER NIET terug komen. Hij had dat nog NOOIT meegemaakt.
We zochten opnieuw een andere arts, want elke arts vond ik stom.
Ze hadden telkens gezegd dat het zeker niet zou terug komen. Maar dat deed het toch!!! Weg vertrouwen...
Uitendelijk in 2001 in Jette terecht gekomen. Na heel wat scans en fotos een plan opgesteld.
Ik zou onder narcose geopereerd worden. (Wakker zijn, daar had ik ECHT geen zin meer in...)
Men zou de cycte wegsnijden, een beetje van het bot wegschrapen dat 'besmet' was,
en als het echt niet anders kon zouden ze mijn tand wegnemen, en later een valse tand plaatsen.
EUH? Wat? Ik was 11, ik had GEEN zin in een valse tand
dus ik smeekte de arts om altublieft zo veel mogelijk moeite te doen om mijn tand te behouden.
Daarna bleef het gezwel weg, en buiten kaart tot 2011.
Toen we alle documentatie kregen (2011) over de vroegere biopten, waar telkens stond 'centraal reuscelgranuloma',
en we dat vervolgens opzochten, kwamen we allerlei dingen tegen, maar vooral:
'blijvende controlescans om het half jaar, de eerste 2 jaar; vervolgens jaarlijks voor 3 jaar'
Het enige wat mijn mama moest doen was in mijn mond kijken het eerste half jaar om te zien of het niet terug kwam.
Nooit is er iets over een controlescan gezegd, nooit is er ook maar één controlescan genomen.
Mijn mama was 'een ongeruste moeder' het was onschuldig en had geen verdere opvolging nodig.
Euh? Say that again???
Omdat we bij zoveel verschillende dokters terecht zijn gekomen kan ik natuurlijk niet 1 iemand met de vinger wijzen...
Het is wel duidelijk dat er minstens iemand een foutje heeft gemaakt... Maar wie dat is?
Dat weten veranderd natuurlijk niets. Het voornaamste is dat ik hier over een tijdje VOLLEDIG van verlost ben.
(Op de controlescans na.)

2 opmerkingen:

  1. Lieve Maaike, eindelijk heb ik het volledig kunnen lezen en probeer ik te begrijpen (als ik dit mag zeggen) wat voor een ellende en lijdensweg tot nu toe, tijdens deze jaren, maanden, heb kunnen doorbrengen. Het is een verhaal van moed en doorzettingsvermogen, een voorbeeld voor allen. Ik heb het aan mijn vrouw door verteld, en ze vonden het ook erg (we hebben ook 3 kinderen) dan denk je: voor uw mama en papa en broer moet dit ook niet zo gemakkelijk te dragen. In ieder geval, zal ik dit blijven volgen, op hoop van goed nieuws, binnenkort. Je ben gelukkig nog jong, je ben hoopvol ondanks de narigheden. Interferonen zijn fracties van witte bloedcellen die gebruikt worden om virusinfecties en vormen van kanker te bestrijden.
    Jacky aka Vos in de bossen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dankje Jacky;
    als kind heb ik het gelukkig nooit als een extreme lijdensweg ervaren. Maar vanaf Mei 2011 heb ik wel al een paar keer gevloekt...
    Mama en papa hebben het ook al wel moeilijk gehad; en mijn broers steunen mij gelukkig zoveel ze kunnen. En vriend hebben die klaar staat om je op te beuren helpt ook wel natuurlijk! Voor hem is het helaas ook wel moeilijk om mij zo te zien lijden. Vooral bij het zetten van de spuiten 's avonds. De bijwerkingen zijn momenteel iets minder; ik voel me mentaal wat sterker dan een maand geleden. Hopelijk ga ik nu alleen maar bergop. :-)

    BeantwoordenVerwijderen